یکی از مواردی که متاسفانه در جامعه ما بخصوص قشر کامپیوتری باب شده دزدی علمی هست. بعضی ها هستن خیلی راحت برنامه دیگران رو برمیدارن و مثلا با عوض کردن یه Namespace به اسم خودشون ارائه میدن. جالب اینجاست که
بعضی وقت ها اینقدر وقیح هستن که مشهور ترین کارهای وب رو که شاید 1000 نفر فقط تو کشور خودمون دارن ازش استفاده میکنن رو برمیدارن و به اسم خودشون ارائه میکنن، و وقتی بهشون میگی که این کار مال خودت نیست خیلی محترمانه به روی مبارک نمیارن و میگن من خیلی تغییرات زیادی تو کارش دادم. یکی نیست بگه برادر من، جان من، شما با 12 سال سابقه یه خط کد رو بگو که تغییر داده باشی. (البته بجز Namespace) یا اصلا تغییرات نمیخاد، شما فقط بگو برنامه شما چجوری کار میکنه.
یا مثلا کنترلی رو که شما نوشتید، خیلی راحت بر میدارن، یه کلاس ایجاد میکنن، از کنترل شما ارث بری میکنن، یه خاصیت بهش اضافه میکنن و میارن تحویل مدیر مربوطه میدن و میگن این حاصل ماه ها تلاش شبانه روزی توی منزل هست.
حالا درد دلم از کجا شروع شد؟! از اونجا که مطابق همیشه لینک مطلب جدیدم رو برای یکی از دوستان فرستادم و همون موقع گفت میبینم که مطلب کپی میکنی و یکی از اون شکلک های خنده رو برام فرستاد.
ازش پرسیدم جریان چیه؟!
میگه: مطلبی که نوشتی رو یه روز بعد از اینکه نوشتی سایت فلان بدون ذکر هیچ منبعی و به نام خودش توی سایت گذاشته.
رفتم نگاهی انداختم دیدم بعله سایت محترم farinsoft که در قسمت مقالات عنوان بزرگترین مجع مقالات آموزشی علوم رایانه در ایران رو یدک میکشه، با نزدیک به 10000 مقاله موجود در سایت خودش، مطلب رو کپی کرده و در سایت خودش گذاشته. وقتی به سایتشون رفتم بیشتر حساس شدم، یه چرخی تو مقالات زدم دیدم به به، دوستان زحمت کشیدن و بانک کاملی از مطالب دیگران به نام خودشون جمع آوری کردن.
این کار اینقدر تو جامعه ما باب شده که دیگه تقریبا نسبت به این موضوع سِر شدیم. وقتی میبینیم این اتفاق برای خودمون یا دیگری میوفته بی توجه از کنارش رد میشیم. ولی به عنوان یه عضو کوچیک از این خانواده بزرگ میخاستم بگم تا ما به خودمون احترام نذاریم، دیگران به ما هیچ احترامی نمیذارن.
بعضی وقت ها اینقدر وقیح هستن که مشهور ترین کارهای وب رو که شاید 1000 نفر فقط تو کشور خودمون دارن ازش استفاده میکنن رو برمیدارن و به اسم خودشون ارائه میکنن، و وقتی بهشون میگی که این کار مال خودت نیست خیلی محترمانه به روی مبارک نمیارن و میگن من خیلی تغییرات زیادی تو کارش دادم. یکی نیست بگه برادر من، جان من، شما با 12 سال سابقه یه خط کد رو بگو که تغییر داده باشی. (البته بجز Namespace) یا اصلا تغییرات نمیخاد، شما فقط بگو برنامه شما چجوری کار میکنه.
یا مثلا کنترلی رو که شما نوشتید، خیلی راحت بر میدارن، یه کلاس ایجاد میکنن، از کنترل شما ارث بری میکنن، یه خاصیت بهش اضافه میکنن و میارن تحویل مدیر مربوطه میدن و میگن این حاصل ماه ها تلاش شبانه روزی توی منزل هست.
حالا درد دلم از کجا شروع شد؟! از اونجا که مطابق همیشه لینک مطلب جدیدم رو برای یکی از دوستان فرستادم و همون موقع گفت میبینم که مطلب کپی میکنی و یکی از اون شکلک های خنده رو برام فرستاد.
ازش پرسیدم جریان چیه؟!
میگه: مطلبی که نوشتی رو یه روز بعد از اینکه نوشتی سایت فلان بدون ذکر هیچ منبعی و به نام خودش توی سایت گذاشته.
رفتم نگاهی انداختم دیدم بعله سایت محترم farinsoft که در قسمت مقالات عنوان بزرگترین مجع مقالات آموزشی علوم رایانه در ایران رو یدک میکشه، با نزدیک به 10000 مقاله موجود در سایت خودش، مطلب رو کپی کرده و در سایت خودش گذاشته. وقتی به سایتشون رفتم بیشتر حساس شدم، یه چرخی تو مقالات زدم دیدم به به، دوستان زحمت کشیدن و بانک کاملی از مطالب دیگران به نام خودشون جمع آوری کردن.
این کار اینقدر تو جامعه ما باب شده که دیگه تقریبا نسبت به این موضوع سِر شدیم. وقتی میبینیم این اتفاق برای خودمون یا دیگری میوفته بی توجه از کنارش رد میشیم. ولی به عنوان یه عضو کوچیک از این خانواده بزرگ میخاستم بگم تا ما به خودمون احترام نذاریم، دیگران به ما هیچ احترامی نمیذارن.
0 نظرات:
ارسال یک نظر